Dag 12 - We zijn er bijna, maar nog niet helemaal

Nou, daar ben ik hoor. Tsjonge, dat was inspannend! Het zal jullie niet verbazen, maar ik ben blij dat ik er ben. Wat een wind en regen…. Buienradar is met dit soort weer uiterst onbetrouwbaar, want de buien ontstaan waar je bij staat. Maar vanochtend toch even gekeken en hoop geput uit het ene plaatje waaruit zou moeten blijken dat het de eerste uren droog zou moeten zijn. Niet dus! Dus toch m’n regenpak maar aangetrokken en zelfs mijn hoezen over mijn schoenen gewurmd. Dat laatste bleek niet bepaald voldoende bestand tegen zo veel regen. Maar het stond enig hihi.

Ik vertrok vol goede moed na een stevig ontbijt. Maar merkte dat de wind die ik richting Den Helder in de rug zou moeten ervaren, minder met mij deed dan gehoopt. Ik zat niet lekker, kon niet lekker doortrappen, vond geen ritme. Oei, en dit was het makkelijkste stuk…. Wel merkte ik dat ik voldoende brandstof in mijn lijf had, want ik fietste zonder pauze naar Den Helder (65 km). Was maar goed ook, want het was niet echt weer om even rustig op een bankje te gaan zitten voor een kop koffie met koek of zo. 

Eenmaal in de kop van Den Helder aangekomen, begon ik een beetje te treuzelen. Ik wist dat als ik het hoekje om zou gaan, de wind vol tegen zou zijn en ik zag er een beetje tegenop. Ook moest ik ergens ziet te eten, maar ik kon geen fijne plek vinden. Dus dan maar alleen een krentenbol naar binnen en GO, het hoekje om. Ik was nog niet vertrokken, of er stortte een gigantische bui op mij neer, waarschijnlijk om even te benadrukken dat ik het vandaag niet cadeau ging krijgen, denk ik. Poeh, dit was pittig. Ik keek zo veel mogelijk naar de grond en af en toe op om te zien of ik nog goed reed. Oeh wat ging ik tergend langzaam. En als je dan bedenkt dat je nog ruim 60 kilometer diezelfde kant op moet, dan doet dat mentaal wel wat met je. 

Wat ik ook even niet had ingecalculeerd, was dat die verrekte duinen ook nog eens glooien. Wie dat verzonnen heeft!!! Allemachtig, wat een gedoe om vooruit te komen. Die LF kustroute gaat prachtig duintje op en duintje af. En als je merkt dat je een duin af rijdt en toch stil valt, dan weet je dat het hard waait. 

Verder wilde mijn lijf gewoon niet vandaag. Ik kon amper zitten en mijn knie vond die wind ook echt niet fijn. De power die ik op zich wel in mijn benen had, kreeg ik niet lekker overgebracht op mijn fiets. Kortom: het was een middagje tobben. Desalniettemin was het  grootste deel van de route erg mooi. Dus tussen de buien door gelukkig wel weer mooie plaatjes verzameld.

Gelukkig bereikte ik op een gegeven moment de Schoorlse duinen. Niet in de laatste plaats  (vandaag eigenlijk gewoon op de eerste plaats) zo gelukkig, omdat ik eindelijk fatsoenlijke beschutting vond. Maar natuurlijk ook gelukkig omdat het gewoon een prachtig gebied is om doorheen te rijden. Daarna wisselden kale vlaktes en hogere begroeiing elkaar af. Was goed te doen geweest, mocht ik ritme hebben gevonden. 

Maar goed, genoeg gezeurd, want inmiddels ben ik mooi wel in Wijk aan Zee aanbeland en rij ik morgen rustig naar het eindpunt van mijn omtrek en dan naar huis! Het ontvangst hier was weer bijzonder hartelijk. Heerlijk mee kunnen eten en fijn gekletst. Ik kan alleen niet meer fatsoenlijk op een stoel zitten, dus ben toch vroeg naar boven gegaan om onderuit gezakt even de foto’s online te zetten en dit verhaaltje te schrijven. 

Jeetje, morgen het laatste hoofdstuk van deze bijzondere ervaring! Zal wennen zijn als het voorbij is. 

Link naar Relive filmpje van vandaag: https://www.relive.cc/view/vevWNVKMeyq