Dag 05 - Limburg op, af, door en (bijna) uit

De dag begon met een prachtige vurige lucht boven het dal waar ik met het ontbijt op uitkeek (en gisteren ‘s avonds met mijn fiets doorheen ploeterde). Het was niet koud buiten en ik had goed geslapen. Vol goede moed vertrok ik voor een lange tocht (142 km).

Klimmen gaat de tweede dag altijd beter! Dat was gelukkig vandaag ook zo. Voordat ik richting Venlo zou rijden, mocht ik van mijzelf eerst nog even de Camerigerberg, Vijlerberg (of hoe heten al die pukkels; zie Strava voor de details) en natuurlijk Vaals nog even meepakken. Vooral het ritme was vandaag beter en daardoor kwam ik, uiteraard nog steeds met de nodige moeite (maar zonder schelden, Harm 😉), in een steady tempo boven. Bij het drielandenpunt ontbraken de vlaggen. Dat was wel even jammer. Eigenlijk ontbrak alles en iedereen. Ik was namelijk helemaal alleen. Ook wel weer eens leuk. Kon mijn fiets rustig op de foto worden gezet bij de grenspaal, zonder mij langs toeristen te moeten wurmen hihi. 

Na het klimmen kwam een heerlijk lang stuk van afdalen. Een groter cadeau na beklimmingen bestaat er eigenlijk niet. Met mij neus zowat in mijn stuurtas voor de aërodynamica zoefde ik naar beneden. Heerlijk! Ik nam mij voor deze sportmodus de hele tocht maar aan de houden. Fietste zo lekker! Maar na zo’n 40 km begonnen verschillende onderdelen van mijn lichaam toch protest aan te tekenen. OK, iets rustiger….. Ik moest er tenslotte nog 100….🙄

Terwijl ik onderweg af en toe enthousiaste berichtjes lees van jullie over hoe goed het gaat, voel ik steeds meer de pijn in mijn achillespees. Ik wil mijn blog niet volschrijven over kwaaltjes en pijntjes, maar ook vandaag was ik wel even onrustig over het verloop van mijn tocht. Maar ik merk dat pijn komt en gaat. En dat afleiding enorm helpt. Hoe veel aandacht krijgt de pijn? Het is een keuze! De route is ook enorm bepalend voor de gemoedstoestand. Vandaag iets te veel langs N-wegen of andere autowegen gereden. Het begint sowieso meer een mentale strijd te worden. Niet te ver vooruit kijken, niet nadenken over wat er over 2, 3, 4 dagen staat te gebeuren. Echt in het moment blijven. Trappen, wanneer pauze?, waar eten?, vandaag zoveel kilometer gehad en nog te gaan. Zodra ik begin na te denken over de komende week, voel ik mij slecht en denk ik dat ik het niet haal. Maar denk ik alleen aan vandaag, dan gaat het goed (genoeg). Grappig hè.  

Vandaag voor het eerst ook te maken gehad met weg-opbrekingen. In Limburg zijn ze heel goed in het afzetten van de weg. Maar niet goed in het aangeven van een omleidingsroute. Echt meerdere keren volstrekt aan mijn lot over gelaten bij vrij rigoreuze werkzaamheden waar je ook niet even tussendoor kon glippen. Ik wilde nog roepen “Waar is jullie goedgekeurde verkeersplan?” Maar ik heb vakantie, dus maar niet gedaan. Gelukkig kon ik de extra kilometers beperken. 

Het maken van selfies waarbij ik zelf op de fiets zit, gaat niet bepaald makkelijk meer. Vooral omdat ik wat ongemakkelijk loop als ik afstap en slechts 10 seconde de tijd heb tussen het drukken op het knopje en de foto. Dus als er geen fietsende selfies meer verschijnen, dan weet je waarom 😂

Eenmaal aangekomen werd ik zeer vriendelijk ontvangen en heb ik een gezellig plekje in de tuin tot mijn beschikking. Superfijne douche, ook prettig na zo’n dag 😊. Na een heerlijke stamppot en een goed gesprek, zit ik bij te komen in mijn stoel in m’n tuinhuisje, Ik kruip er denk ik maar vroeg in vanavond.  

Trusten maar weer en op naar morgen!