Dag 3 - Alles gegeven tot aan Piran

Het schrijven van mijn verhaal moest door de vermoeidheid even wachten tot de volgende morgen. Maar niet getreurd, want hier is het verhaal. En er is weer genoeg te vertellen! 

Waar zal ik beginnen? Met de beer? Ja, laat ik daar mee beginnen… met de beer! Ik lag dus in mijn tentje. Het lukte niet om in slaap te vallen. Het was zo’n nacht dat je het gevoel hebt dat je helemaal niet slaapt, maar achteraf toch wat stukken van de nacht hebt gemist. Het was om een uur of 2:00, toen ik vlakbij mij een enorm kabaal hoorde. Het was zeker op hetzelfde veldje waar ik mijn tent neergezet had. Ik vermoed 50 tot 100 m bij mijn tent vandaan. In de mooie stilte van de nacht klonk het heel boos, indringend en akelig dichtbij. Ik wist zeker dat ik dit geluid nog nooit gehoord had. Eerst dacht ik nog aan een schorre hond met een afwijkende blaf, maar dat was het toch echt niet. Dit beest was groter, het was geen blaf, het volume was indrukwekkend. Het was een bruine beer!!  Het klonk alsof hij ruzie had met een andere beer of een wildkampeerder. Dat verschil in geluid ken ik nog niet zo goed. Maar in elk geval was ik in één klap 100% alert en begon ik na te denken wat ik allemaal bij mij had om mijzelf te verdedigen… ehm niets dus! Ja een selfie stick (wie neemt dat nou mee op z’n fietstocht waar iedere 100 gram telt…), maar daar krijg ik hem vast niet mee aan het schrikken. Ik besloot heel stil te blijven liggen en te luisteren of hij dichterbij kwam. Hij bleef akelige minuten op ongeveer dezelfde afstand. Ik hoorde hem wel verplaatsen (hij liep een beetje te ijsberen). Na een tijdje hoorde ik hem niet meer en daarna wel, maar dat was veel verder weg. Pfieuw, hij was weg. Ik kon verder met mijn slechte nacht.

Ik werd een uur later wakker dan verwacht. Het was al 8:30. De zon stond te branden op mijn tent en ik realiseerde mij dat ik een uur later op de fiets zou zitten dan gisteren. Op zich niet erg, behalve dat ik de avond ervoor net het ambitieuze plan had afgesproken om naar Piran te rijden. Weer zo’n 80 km ongeveer! Met een zelfde vibe als gisteren zou dat moeten lukken en sportief gezien leek het mij mooi om in 3 dagen in Piran te zijn. Met als mooie beloning een dikke knuffel van mijn kinderen, die ik daar dan weer zou zijn. 

Maar de vibe was niet zoals gisteren. Ik was moe en voelde dat ik bijzonder weinig energie had. Ik besloot maar niet de “body battery” te checken die mijn sporthorloge altijd aangeeft. Te confronteren waarschijnlijk. Vanaf het moment dat ik op de fiets stapte, zag ik eigenlijk op tegen deze tocht. M’n telefoon was bijna leeg, m’n powerbank ook. Gelukkig had ik voor de zekerheid ook m’n Garmin fietscomputer mee. Daar zou ik de eerste paar uur de route nog wel mee kunnen volgen. Onderweg maar even ergens bij een restaurantje aan de lader… Belangrijker was dat mijn water grotendeels op was. En in de eerste dagen kwam ik regelmatig watertappunten tegen, maar sinds gisterenmiddag had ik er bijzonder weinig gezien. En ik had DORST en voelde mij vies, warm. Geen lekkere uitgangspositie om weer te gaan klimmen. Goed om mij heen kijken dus! Ik zoefde in een afdaling door een dorp en zag in mijn ooghoek een waterkraan. Vol in de remmen en genieten! Oh wat heerlijk, water! 

Lekker opgefrist stapte ik weer op. Het fietsen over het asfalt was heerlijk. Zou het dan toch weer zo’n mooie dag worden als gisteren? Ik begon er bijna in te geloven, totdat ik begon te klimmen. En juist op de plekken waar ik moest klimmen, lag er gravel ipv asfalt. Weer moeite met grip dus! Al vrij snel werd pijnlijk duidelijk dat het niet meer lukte. Na 50 m was ik buiten adem en moest ik stoppen. Hartslag te hoog, en vooral mijn luchtwegen protesteerden hevig. Deze ouwe lul wilde al bijna de grap maken dat hij niet meer omhoog wilde. Daar kon ik gelukkig wel weer om lachen.

Ik kwam een hotel/restaurant/paarden-nog-wat tegen, waar ik mijn elektronica aan de lader kon leggen. Zelf nam ik een heerlijke koffie en een cola. En friste ik mij op in de toilet. Even op paardenkracht komen. En door.

De toestand werd redelijk kansloos, toen ik een berg moest bedwingen met een hele lange steile klim op onverhard terrein. Ik deed dus steeds max 50 m, maar ook dat begon steeds minder goed te gaan. Gekmakend! Ik ging steeds meer stukken wandelend omhoog met de zware fiets naast mij. Ook geen pretje. Hoe lang nog omhoog?? Steeds kijk je dan naar boven en denk je het einde te zien, maar dan stijgt het nog verder. En nog verder. Ik was er helemaal klaar mee. Ik kon niet meer! Alle energie was weg. Eindelijk eindelijk kwam ik boven. Daar kon ik even tot rust komen in de schaduw en de plannen bijstellen. Ik bestelde een cola. Er werd gevraagd of ik nog meer nodig had. Ja, zuurstof! Maar dat hadden ze niet op voorraad.

Er waren twee opties: of ik zou appen dat ik Piran niet ga halen, of ik nam de kortste route. Ik keek op komoot hoe de kortste route er uit zou zien en vooral, hoeveel hoogtemeters dit zou betekenen. Ik zag een stuk bergafwaarts en dan vooral redelijk vlak. Nog 42 km vanaf het punt waar ik was. Bergafwaarts klonk mij als muziek in de oren, dus ik besloot er voor te gaan. Dat een alternatieve route spannend kan zijn, bleek al snel. Want ik kwam terecht op een smalle trailroute (zie foto), waar je onmogelijk kon fietsen en wat stijl naar beneden liep. Kortom, binnen enkele minuten liep ik naast mijn fiets de berg af, steeds hard remmend om te voorkomen dat mijn fiets er vandoor ging. Idioot! Eerst wandelen met die zware fiets omhoog. En daarna wandelend met diezelfde zware fiets naar beneden. Wie doet zoiets? Met kramp in mijn handen van het remmen kwam ik beneden en zag ik dat fijne asfalt. 

Vermoeidheid doet veel met je. Ik bleek zelfs niet meer in staat om het simpele lijntje op mijn fietscomputer te kunnen volgen. Kan trouwens ook komen omdat ik met 58 km/uur naar beneden sjeesde en het signaal “out of course” even gemist had hihi. Voor ik het wist, bevond ik mij in een dorpje dat in een dal lag… waar ik ook weer uit mocht kruipen.

Maar goed, gestaag kwam ik steeds dichter bij Piran. Ik besefte dat ik het zou gaan halen en dat deed mij goed. Ik fietste bij Koper langs het water en wist dat het niet lang zou duren, voordat ik in de zee zou springen. Een heerlijk vooruitzicht, want het was wederom een erg warme dag. De mussen vallen hier niet van het dak, maar van de berg (zie foto). 

Om 18:00 kwam ik aan bij het appartement dat was geboekt. Ik was er! Misselijk, redelijk uitgeput en blij om de kinderen weer te zien. Na een heerlijke plons in zee, lekker op het plein van het prachtige plaatsje Piran gegeten en gedronken. Dat was een fijne afsluiting van een bijzondere dag.

Ik ben mijzelf weer aardig tegen gekomen. Heb gemerkt dat het mij nog niet lukt om het plan uit te voeren om rustig aan te doen, af en toe de e-reader uit één van de vele tassen te halen en op een mooi plekje te gaan lezen en ontspannen. Als ik op die fiets zit en het parcours is uitdagend, sta ik in de sportmodus. Ook leuk, maar ik wil die andere ontspannen modus onderweg ook ervaren. Ik neem even de tijd om te bedenken hoe ik dit alsnog ga doen. Misschien dat het avontuurlijke karakter daar nog te veel voor in de weg ligt en ik daardoor toch in een soort overleefstand terecht kom. Eerst even bijkomen.   

Vannacht wederom slecht geslapen. Vanochtend mijn “body battery” nu wel even gecheckt: 29%. Goed dat ik een rustdag pak geloof ik. Wordt vervolgd!