Dag 7 - ik ruik de stal

Goedemorgen, ja ik heb vanochtend pas ruimte gemaakt om rustig te schrijven. Gisterenavond avond verliep even niet zoals gepland, maar daarover zo meer.

Eerst nog even naar zondagavond. Ik zat nog maar net op het terras is Ljubljana toen ik in m’n arm werd gestoken door een wesp (neem ik aan). Ik handelde voortvarend en onhandig. Ik probeerde het gif eruit te zuigen en dat leek te lukken. Alleen slikte ik het vervolgens door🙈. Ik stond er eigenlijk niet zo bij stil, totdat ik niet lang daarna een allergische reactie kreeg in heel m’n lichaam. Jeuk, uitslag… met name de jeuk in m’n handen, oksels en voeten was erg irritant. Mijn zwoele zomeravond wandeling was dan ook van korte duur. Het leek mij wijs om maar snel in bed te kruipen in de hoop dat het de volgende dag allemaal weer weg was.

De nacht was niet best. Amper geslapen. De volgende dag was de jeuk verdwenen. Alleen was m’n onderarm opgezwollen. Het deed geen pijn, dus voor nu maar negeren. Ik pakte mijn spullen en vertrok. Vandaag zou serieus klimmen worden. Hoe lang? Zolang het zou gaan! Na m’n super zondag zou het vast wat minder gaan. We zien wel. 

Al bij de eerste serieuze klim bleek dan mijn benen liever op bed waren blijven liggen. Ik dook een klein supermarktje in voor lekkere broodjes, yoghurt en een banaan. Die ging ik op een mooi plekje opeten. 

Ik pakte een lagere versnelling (of eigenlijk 3 lagere, of eigenlijk de laagste) en uiteindelijk kwam ik steeds boven. Gestaag maakte ik mijn kilometers. Wat is het hier prachtig! Ik kwam een kerkje tegen die bovenop een berg stond. Mooi plaatje! En de route leidde mij vervolgens naar die kerk. Het heeft wel eens minder moeite gekost om naar de kerk te gaan pfff. Maar wat een geweldig uitzicht levert dat op.

Daarna werd het parcours op veel plekken beroerd. Ik weet niet wie de definitie van “toerfiets“ vastgesteld heeft, maar ik heb bij mijn weten een toerfiets . En deze route is niet geschikt voor mijn toerfiets! Het is een MTB parcours, punt. Volgens mijn definitie, punt. De ene singletrack na de andere kwam voorbij. Echt supertof, serieus! Uitdagend, technisch, mooie locatie. Maar wel met een mountainbike. 

Na uren sjouwen en duwen wandelen met mijn toerfiets was ik moe. En ik had behoefte aan zouten, mineralen. En m’n water raakte op. Ik zat rond 17:00 uur op een bankje m’n soepje te eten, toen 3 Duitsers vanaf de andere kant kwamen. Zij vertelden dat je heerlijk kunt zwemmende dat mooie meer bij Bled. Dat klonk mij als muziek in de oren, alleen dat was nog uren fietsen en ik was al zo moe. Maar toen de benodigde toegediende (brand)stofjes in mijn lichaam een mooi plekje begonnen in te nemen, merkte ik dat het zaadje was geplant. Ik ga vandaag zwemmen in het meer van Bled. Ik zag op de kaart dat er een camping naast stond. Die hebben altijd nog wel plek voor mijn kleine tentje.

Vol goede moed, trapte ik verder. Het ging weer heerlijk! Snel onderweg nog water en cola gekocht en ja hoor, daar was het meer! Mijn plan was zsm inchecken op de camping en dan hup het water in! Ik voelde mij zo vies!! 

Ik melde mij bij de receptie en de meneren in pak maakten mij direct duidelijk dat zij geen plek gingen geven. Mijn redenatie dat er voor zo’n klein trekkerstentje toch altijd wel plek is, ging voor deze mensen niet op. Sowieso een afschuwelijke aangeharkte camping natuurlijk, maar goed. Ik kon weer gaan. Ik had tijdens dat slechte verhaal mijn arm even laten rusten op de witte balie. En toen ik hem weghaalde, zag ik een vieze zwarte smurrie dan net nog bij mij hoorde, op de witte balie achterblijven. Lachend liep ik naar buiten. De groeten! 

Toch een beetje teleurgesteld liet ik mij met kleren en al in het meer zakken. Zo, dat was inderdaad erg lekker! Opgefrist stapte ik op de fiets. Ik moest opschieten, want het zou snel donker worden en moest op zoek naar een mooie plek om te wildkamperen. 

Ik bereikte het Triglav National park, waar met overduidelijke bebording duidelijk gemaakt werd dat je hier niet mag kamperen. Ook zag ik overal huisjes. Niet veel, maar een plekje uit het zicht, zou lastig worden… 

Ik dook de weg af, het groen in. Ik was vlakbij een huis, maar hier moest het maar. Ik kon niet rechtop staan, want dan konden ze mij goed zien. En het werd al donker. Op m’n knieën zette ik stilletjes m’n tent op, warmde snel m’n bevermaaltijd op en kroop m’n bed in. Echt ontspannen lag ik niet. Ik bleek ook niet bepaald vlak te liggen. Ik had de tassen dicht gelaten en dus geen kleding binnen handbereik, behalve een natte fietsbroek. En juist deze nacht was het voor het eerst fris. Hoe ik sliep? Dat lees je later!

Ik ruik de stal, of althans de camping waar ik gestart ben. Nou ja, eigenlijk ruik ik gewoon mijzelf 😂